انتقاد شدید معصومه ابتکار به رویکرد برنامه ماه عسل

بنام خدا
سلام.معصومه ابتکار ،عضو سابق شورای شهر تهران طی یادداشتی انتقادی که به امضای مسئولین و جمعی از داوطلبین و گروه جوانان بنیاد زینب کبری (س) رسیده است و در وبلاگ شخصی خود منتشر کرده نوشت: برنامه «ماه عسل» راه را به خطا رفت و در حق «انسان» کوتاهی کرد.این در شأن «انسان» و آن «کودک پیشکش شده» نبود، گویی شخص این کودک اصلا مهم نیست. کودکی که این چنین هدیه می شود مهم نیست که از انبار صدا و سیما و از اموال آن سازمان باشد یا از بازار او را تهیه کرده باشند. بلکه مهم این است که حضورش فقط اشک مخاطب را در آورد!
برای خواندن متن کامل به ادامه مطلب بروید...

متن کامل این یادداشت در زیر می آید:
در پی برنامه ماه عسل شبکه سه که در تاریخ ۳۰ تیر از سیمای جمهوری اسلامی پخش شد، ما مسئولین، جمعی از داوطلبین و گروه جوانان بنیاد کبری (س) لازم دیدیم طی بیانیه ای نسبت به اقدام صورت گرفته در این برنامه مراتب اعتراض خود را اعلام کنیم. زیرا با در نظر گرفتن تمامی وجوه، نمی توان بر نابخردی و بی اخلاقی نمایش داده شده چشم بست و با یک توجیه ِحداقلی ِعامه پسند سر کبک ِعقل و عاطفه را در برف جهل و ندانستن فرو برد.
برنامه «ماه عسل» که بناست پیش از افطار، جان روزه دار را از معنویت و عقلانیت سرشار کند تا ضعف و کاستی بدنی حاصل از روزه جبران شود و قرار است به عنوان یکی از پر بیننده ترین افطارانه های سیما، عطر خدا را به خانه مردم ببرد، راه را به خطا رفت و در حق «انسان» کوتاهی کرد. چرا که در مواجهه با زوجی که از داشتن فرزندی محروم بودند، به جای برخورد عقلانی و اخلاقی، فقط به تسکین آنی درد پرداخت و کودکی را به ایشان پیشکش کرد!
اما این در شأن «انسان» و آن «کودک پیشکش شده» نبود. در حالی که خداوند ۲۷ بار با احترام از یتیم در قرآن کریم نام می برد و حقوق او را محفوظ می دارد، چنین نحوه برخوردی نمی تواند الگو و سرمشقی مناسب برای مردم در حمایت از ایتام و کودکان بی سرپرست باشد. گویی شخص این کودک اصلا مهم نیست. کودکی که این چنین هدیه می شود مهم نیست که از انبار صدا و سیما و از اموال آن سازمان باشد یا از بازار او را تهیه کرده باشند. بلکه مهم این است که حضورش فقط اشک مخاطب را در آورد!
به راستی امروزه چگونه و در کجا پیشکش «انسان» جایز شمرده می شود که تهیه کنندگان برنامه از آن بهره برده و خود را مجاز به این کار دانسته اند.
همچنین در بخش دیگری از این برنامه، چهره کودکی که سرپرستی وی توسط خانواده ای تقبل شده را به راحتی نمایش دادند و با خود نیندیشیدند که او در آینده وقتی به مدرسه می رود، ازدواج می کند یا در قالب فعالیت های مختلف به جامعه پا می گذارد، آیا می خواهد اینگونه شناخته شود؟ آیا می خواهد همه بدانند زندگی او را خانواده ای تقبل کرده اند و خبری از خانواده اصلی اش ندارد؟
آیا تنها وظیفه دست اندرکاران سیما پر کردن کنداکتورهاست؟ پس مسئولیت حفظ کرامت انسان ها در هر دو سوی دوربین بر عده کیست؟ مسئول گرامیداشت خردورزی و اخلاق در تهیه برنامه ها بر عهده کدامین رسانه است؟
به هر روی، آنچه که در «ماه عسل» رخ داد هم سیمای شبکه سه را نازیبا کرد و هم شأن انسانی کودکان را به ناکجا بُرد و هم دل مخاطبین را افسرد. امید است این حرکت مورد بازبینی و تصحیح قرار گرفته و رسانه ملی بداند بیش از همه مسئول حفظ کرامت انسان است، که اگر نباشد تلاش شبانه روزی اش به هیچ کار نمی آید.